Stop Making Sense (1984)

De beste concertfilm aller tijden! 'Stop Making Sense' brengt Talking Heads terug naar het grote scherm ter gelegenheid van het 40ste jubileum van de film. Digitaal gerestaureerd.
David Byrne begint met het nummer Psycho Killer, helemaal alleen op een kaal podium met enkel zijn gitaar en taperecorder. Gedurende de show wordt het podium langzaam verder opgebouwd en verschijnen er steeds meer bandleden, totdat negen man het dak van het Pantages Theater eraf blazen en de ene oorwurm na de andere afvuren: Once in a Lifetime, Slippery People, This Must be the Place en meer.
Regie: Jonathan Demme
Duur: 88 min
Genre: muziek

Regisseur Jonathan Demme (The Silence of the Lambs) deed recht aan de funky act van de band. Met de aanstekelijke, energieke performance heeft de film zich in het collectieve geheugen van elke muziekliefhebber gegrift. Net als Byrne's big suit.
Een fa-fa-fa-fa-fa, fa-fa-fa-fa-fa-fantastische concertfilm die ook na vier decennia oren, ogen, hersenen én heupen tegelijk prikkelt, en die je in extase doet afvragen: ‘How did I get here?’
‘Hi, I’ve got a tape I want to play’. Met deze woorden begint zanger David Byrne het concert en de film ‘Stop Making Sense’. Deze film legt de legendarische new wave band Talking Heads vast gedurende vier avonden in het Pantages Theatre in Los Angeles. ‘Stop Making Sense’ heeft over de jaren een legendarische status opgebouwd en staat vandaag de dag in de boeken als een van de beste concertfilms aller tijden.

Deze claim is zeker niet ongegrond. Het optreden barst van de energie. Alle muzikanten zijn uitermate charismatisch, met als absolute hoogtepunt frontman Byrne. Het concert begint met Byrne, die het podium op komt lopen met enkel een akoestische gitaar. Hij begint met misschien wel het allerbekendste nummer van de band, Psycho Killer. Iets wat hoogstens ongebruikelijk is, aangezien bands vaak hun bekendste nummers bewaren voor het einde. Na Psycho Killer speelt Byrne, nu samen met bassiste Tina Weymouth, het nummer Heaven. Zo komt er steeds een muzikant bij per liedje, tot de band compleet is. De band wordt vergezeld door een aantal gastartiesten, die stuk voor stuk een absolute toevoeging zijn. Het concert is het best te omschrijven als eigenzinnig, energiek en onvoorspelbaar. Geen enkel nummer wordt gebracht op een rechtlijnige manier, de band maakt van elk nummer een waar feestje. Denk hierbij aan leuke choreografieën, mooie visuals of aanstekelijk samenspel tussen de bandleden.

Ook is de regie van Jonathan Demme, bekend van het meesterwerk ‘The Silence of the Lambs’, van grote klasse. Hij filmt het hele optreden op een erg intieme manier. De camera staat continu vlak bij de muzikanten en zo wordt het gevoel gecreëerd alsof je als kijker zelf ook op het podium staat. Het publiek wordt amper in beeld gebracht, iets wat dit intieme gevoel nog meer versterkt. Het geluid van het publiek daarentegen is duidelijk aanwezig. Het enthousiasme wat daarvandaan komt is erg aanstekelijk en helpt de kijker nog meer op te gaan in het optreden.

Kortom, ‘Stop Making Sense’ hoort zeker bij de beste concertfilms aller tijden. De energie, samen met de eigenzinnige en originele show, biedt een waar feest voor iedere muziekliefhebber en maakt het moeilijk niet mee te doen.

Tom Holtackers